یکی از خواص دارویی مورینگا، خاصیت ضد میکروبی عصاره برگ آن است که با آزمایش های متعددی به اثبات رسیده و مشخص شده است که این عصاره واکنش های ضد میکروبی شدیدی علیه قارچ های گرم مثبت و گرم منفی دارد (Dahot سال 1996).
محصول: قیمت هر کیلو برگ مورینگا
مطالعات Chuang و همکاران (2007) نشان داده است که روغن گونه M. oleifera قویترین خاصیت ضد قارچی را علیه عامل قارچی التهابات خاص در انسان (Zoophilic dermatophyte) دارد.
بر اساس یافته های Ali و همکاران (2004) نیز مشخص گردید که محتوای بذر گونه M. oleifera خواص ضد میکروبی زیادی دارد.
خواص ضد میکروبی گونه های این جنس توسط Ghebremichael و همکاران (2005) نیز تأیید شده است.
ماده ای به نام پتریگو اسپرمین که ضد باکتری و قارچکش است از کونه M. oleifera استخراج می شود که به نوبه خود بر اهمیت این گونه می افزاید.
آزمایشات نشان داده اند که درختان خانواده مورینگاسه غنی از قندهای ساده ای مثل رامنوز هستند.
گلوکوزینولات و ایزوتیوسیانات نیز ترکیباتی هستند که در درختان این خانواده شناخته شده اند (Bennett و همکاران، 2003).
همچنین ترکیبات خاصی در مورینگا گزارش شده است که علاوه بر کاهش دادن فشار خون و داشتن فعالیت ضد سرطانی، دارای فعالیت ضد باکتریایی نیز می باشند.
این ترکیبات شامل موارد زیر هستند:
در اواخر دهه 1940 و اوایل دهه 1950، گروهی از محققان هندی ترکیبی به نام پتریگو اسپرمین را از مورینگا جدا نمودند.
آن ها گزارش کردند که این ترکیب به راحتی به دو مولکول بنزیل ایزوتیوسیانات تجزیه می گردد و ترکیب اخیر دارای فعالیت ضد میکروبی است (Das و همکاران 1954، 1957a و 1957b ؛ Kurup و Narasimha سال 1952، 1954c، 1954b، 1954a ؛ Kurup و همکاران، 1954).
آن ها نام این درخت را M. pterygosperma گذاشتند که امروزه با نام M. oleifera شناخته می شود.
محققی به نام Badgett (1964)، در جریان انجام رساله دکترای خود موفق به شناسایی مشتقات گلوکوزیله شده و بنزیل ایزوتیوسیانات از مورینگا گردید. این ترکیبات دارای قند ساده ۶ کربنی رامنوز هستند.
به دنبال این یافته، گروهی دیگر از پژوهشگران در آلمان نیز این ترکیبات را جداسازی نموده و اثر ضد میکروبی آن ها را بر علیه دامنه وسیعی از باکتری ها و قارچ ها تأیید نمودند (Eilert ، 1978 ،Eilert و همکاران، 1981).
پس از آگاهی از اثرات ضد میکروبی ترکیبات 4- ( L- α – رامنوپیرانوزیلوکسی) بنزیل ایزوتیوسیانات و بنزیل ایزوتیوسیانات و شناخت گیاهانی که حاوی این ترکیبات هستند، مطالعه بر روی اثر ضد میکروبی آن ها بر روی هلیکوباکتر پیلوری آغاز گردید.
این باکتری در اواسط دهه 1980 شناسایی شد و در سال 2005 به کاشفین این باکتری جایزه نوبل اهداء گردید.
این باکتری یک پاتوژن شايع دستگاه گوارش انسان است و شیوع بالایی در جمعیت های فقیر دنیا دارد.
این باکتری مهم ترین عامل ایجاد کننده التهاب معده، زخم های معده و دوازدهه، و خطرناک ترین عامل ایجاد کننده سرطان معده است.
به طوری که در سال 1993 توسط سازمان بهداشت جهانی در فهرست عوامل سرطان زا قرار داده شد.
باکتری های کشت شده حساسیت فوق العاده ای به غلظت های بسیار پایین ترکیب 4- ( L- α – رامنو پیرانوزیلوکسی) بنزیل ایزوتیوسیانات و تعداد دیگری از ایزوتیوسیانات نشان دادند.
