اثر خشکی بر مورینگا

اثر خشکی بر مورینگا یکی دیگر از موضوعاتی است که در راستای کشت مورینگا در ایران، مورد بررسی قرار می دهیم.

اگرچه مورینگا گونه ای است که خاص مناطق خشک و گرمسیری است، ولی اثرات دوره های طولانی خشکی بر آن محرز می باشد.

در این زمینه تحقیقات محدودی نیز صورت گرفته است. از جمله تحقیقی است که Al-Gohary و Hajar (سال 1996) در ارتباط با اثرات تنش رطوبتی بر ویژگی های آناتومیکی این گونه انجام داده اند.

بررسی اثر خشکی روی ساختار آناتومیکی گیاه، معمولاً نشان داده است که کاهش رطوبت قابل دسترس گیاه به استحکام عناصر تشکیل دهنده آوندها و ضخیم شدن دیواره های سلولی منجر می گردد که مجموعاً موجب تقویت بنیه گیاه در خشکی پسندی به ویژه در برگ ها می گردد (Rychnovska سال 1990).

محصول: خواص مورینگا برای دیابت

به عبارت دیگر وجود رطوبت و آب مورد نیاز گیاه، یکی از عوامل مهم و مؤثر در تشکیل و شکل دهی ساختمان گیاهان است.

بر همین مبنا Al-Gohary و Hajar (سال 1996)، جهت بررسی اثرات شش سطح متفاوت رطوبت خاک بر ویژگی های آناتومیکی ساقه و برگ های گونه M. peregrina تحقیقی را انجام دادند تا ضمن ارزیابی این موضوع، ثبات و پایداری ویژگی های آناتومیکی این گونه در شرایط تنش را نیز بررسی نمایند.

نامبردگان اثر رطوبت موجود در خاک در سطوح 0 تا 5%، 5 تا 10%، 20 تا 25%، 70 تا 75% و 95 تا 100 درصد ظرفیت مزرعه بر گونه مذکور در شش تکرار را بررسی نمودند.

نتایج این بررسی مشخص کرد که ساختارهای مختلف آناتومیکی این گونه تحت تأثیر شرایط تنش قرار گرفته است.

به عنوان نمونه فراوانی روزنه ها به طور فزاینده ای با افزایش رطوبت خاک کاهش یافت.

بر اساس تحقیق نامبردگان، در پاسخ به تغییرات میزان رطوبت، تغییرات آناتومیکی بسیار وسیعی در ساقه و برگ های این گونه از مورینگا نیز ایجاد شد.

از جمله اینکه، در اثر افزایش رطوبت قطر ساقه افزایش یافت که مورد انتظار هم بود. با افزایش رطوبت، تعداد لایه های پارانشیمی لایه بالایی سلول ها افزایش زیادی نشان داد.

به همین ترتیب میزان اسکلرانشیم لایه موسوم به پریسایکل (Pericycle)، آوندهای آبکشی و چوبی و قطر دایره مرکزی نیز با افزایش رطوبت افزایش یافت.

به علاوه اینکه آوندهای آبکشی و چوب در شرایط رطوبتی بالا شعاع های جانبی کمتری داشتند تا در شرایط رطوبتی پائین. همچنین در شرایط رطوبتی کم، عناصر آوندی کمتری در ساقه مشاهده گردید.

در برگ ها تراکم پرزهای پوششی یکی از مهم ترین تبعات رشد این گونه در رطوبت کم بود.

این پدیده واکنش طبیعی گیاه در جلوگیری از تبخیر رطوبت موجود در گیاه با ایجاد لایه ای محافظ در اطراف برگ جهت جلوگیری از جریان هواست.

با افزایش رطوبت، بافت مزوفیل نیز افزایش یافت.

همینطور در شرایط تنش شدید رطوبتی (0 تا 0.5% رطوبت خاک) فضاهای هوایی موجود در برگ نیز کاهش یافت که این پدیده احتمالاً موجب کاهش تبخیر سطوح داخلی می گردید که جریان خروج بخار آب را کاهش می داد.

بدیهی است که یکی از ویژگی های بارز گیاهان مناطق خشک، نسبت بالای حجم به سطح در برگ است که به برگ هایی کوچک و فشرده منجر می گردد.

این ویژگی با یک سری از ویژگی های مشخص درونی از جمله مزوفیل ضخیم، با بافت فشرده به جای اسفنجی، فضاهای بین سلولی کم و شبکه های رگبرگی فشرده همراه خواهد بود.

به طور کلی تغییراتی که گونه مورینگا در تحقیق مذکور با کاهش رطوبت خاک نشان داد، واکنشی است که گیاهان در مقابله با خشکی از خود نشان می دهند تا بتوانند خشکی را بهتر تحمل نمایند.

بدیهی است گونه M. peregrina که با شرایط سخت مناطق خشک سازگار شده است، در پاسخ به این گونه تنش های محیطی بتواند به طور قابل توجهی با استفاده از این ساز و کارها با شرایط سخت مقابله نماید.